CIEŚLEWICZ JAKUB
Ur. 16 lipca 1846 w Strzelnie, zm. 20 sierpnia 1930 tamże.
Polski lekarz, powstaniec i działacz społeczny.
W 1856 rozpoczął naukę w gimnazjum w Trzemesznie, później przeniósł się do Inowrocławia. Tam w 1866 zdał egzamin dojrzałości. Następnie wyjechał do Niemiec, gdzie studiował medycynę i uzyskał
tytuł doktora. W 1873 odbył służbę wojskową i wrócił do rodzinnego miasta, gdzie pracował jako lekarz.
W 1863 brał udział w powstaniu styczniowym. Był aktywnym działaczem społecznym – założył bądź współzałożył kilkadziesiąt organizacji i stowarzyszeń, m.in. "Spółkę Pożyczkową" (późniejszy Bank
Ludowy) w 1873 i gazetę "Nadgoplanin" w 1884. Nazywany był Judymem z Kujaw. Przeciwstawiał się germanizacji. W 1876 został radnym, później delegatem na sejm prowincjonalny. W 1919 brał udział w
powstaniu wielkopolskim. Uhonorowany w 1923 Orderem Odrodzenia Polski i najwyższym odznaczeniem kościelnym – Pro Ecclesia et Pontifice. Otrzymał tytuł honorowego obywatela Strzelna. W 1930 został
doktorem honoris causa Uniwersytetu Poznańskiego. Uniwersytet w Halle wynagrodził go Dyplomem Doktora Wszechnauk Lekarskich.
Rodzice jego to: Józef
Cieślewicz (1801) i Marianna z Augustynowiczów (1808).
Był wnukiem Franciszka Cieślewicza i Kunegundy z Polewskich oraz Błażeja Augustynowicza i Jadwigi z Konkiewiczów .
Opracowała: Anna Wiśniewska